اثرات بیهوشی بلند مدت با ایزوفلوران بر برخی فاکتورهای بیوشیمیایی و تغییرات هیستوپاتولوژیک کلیه در سگ های نفرکتومی شده

چکیده دارو های بی هوشی استنشاقی به طور گسترده جهت بی هوشی عمومی در انسان و حیوانات مورد استفاده قرار می گیرند. ایزوفلوران مایع غیر قابل اشتعال، شفاف فرار و بی رنگ می باشد. این ماده بیهوشی هالوژنه با تاثیر بر روی سیستم عصبی مرکزی بیهوشی عمومی را ایجاد می کند. همچنین بی هوشی با ایزوفلوران در بیماران مبتلا به نارسایی ملایم کلیوی باعث بروز تغییر معنی دار در مقادیرbun و کراتنین نگردید. از آنجا که مقادیری از داروهای بی هوشی از طریق کلیه ها متابولیزه و دفع می گردد، بررسی عملکرد کلیه ها در طول مدت بیهوشی از اهمیت زیادی برخوردار است. این موضوع زمانی اهمیت بیشتری پیدا می کند که بیمار دچار نارسایی کلیوی باشد. به منظور مطالعه اثرات داروی ایزوفلوران بر عملکرد کلیه ها در این تحقیق از سگ هایی که به صورت یک طرفه نفرکتومی می گردند به عنوان مدل حیوانی استفاده می شود تا بیشترین شباهت با مدل نارسایی کلیوی در انسان ایجاد گردد. همچنین از یک گروه کنترل که نفرکتومی نمی شوند اما تحت بیهوشی با ایزوفلوران قرار می گیرند، استفاده می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر نفروتوکسیسیتی ایزوفلوران در سگ هایی بود که طی عمل جراحی نفرکتومی یکطرفه، کلیه سمت چپ آن ها خارج گردید و پس از بهبود در دو مرحله، در مرحله اول 3 ساعت و در مرحله دوم6 ساعت تحت بیهوشی با گاز ایزوفلوران قرار گرفتند. القای بیهوشی به وسیله ماسک بیهوشی توسط داروی ایزوفلوران صورت گرفت و از داروی پیش بیهوشی یا داروی بیهوشی تزریقی جهت جلوگیری از تداخل دارویی با متابولیسم ایزوفلوران استفاده نشد. میزان ازت اوره خون، کراتینین و یون فلوراید سرم در ساعت های صفر(قبل از بیهوشی)، 3، 6، 24، 48و72 ساعت پس از بیهوشی اندازه گیری شد و با قبل از نفرکتومی، بعد از نفرکتومی و قبل از بیهوشی و با گروه کنترل مقایسه گردید. در تحقیق حاضر افزایش معنادار ازت اوره خون و همچنین افزایش معنادار کراتینین سرم در زمان های پس از بیهوشی نسبت به زمان های قبل و بعد از نفرکتومی و قبل از بیهوشی و در مقایسه با گروه کنترل می تواند ناشی از اثرات نفروتوکسیک یون فلوراید در طولانی مدت در سگ های نفرکتمی شده و بر روی کلیه سالم باشد. در تحقیق حاضر نیز اثرات پاتولوژیک ایزوفلوران بر روی بافت کلیه به صورت نکروز و اتساع لوله های ادراری و آتروفی و واکوئله شدن کلافه مویرگی مشاهده گردید که خود می تواند نشانگر این نکته باشد که در بیهوشی های طولانی مدت با ایزو فلوران در سگ های مبتلا به نارسایی کلیوی نشانه هایی از تخریب بافت کلیوی مشاهده می گردد. استفاده از ایزوفلوران باعث کاهش جریان خون کلیوی و نرخ فیلتراسیون کلیوی می گردد. این کاهش ها در طولانی مدت می توانند توجیهی برای روند تخریب آهسته کلیوی در این بیماران باشد. با توجه درصد پایین یون فلوراید تولیدی و نیمه عمر کوتاه یون فلوراید حاصل از متابولیسم ایزوفلوران در بیهوشی های کوتاه مدت می توان از این دارو به عنوان یک داروی مطمئن استفاده نمود اما در بی هوشی های طولانی مدت در بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی با توجه به کاهش گردش خون کلیوی و نرخ فیلتراسیون گلومرولی به عنوان عوامل محرک، استفاده از ایزوفلوران می تواند منجر به بروز ضایعات پاتولوژیک در کلیه گردد.